|
بیست و پنجم اسفند ماه 1366 یادآور یکی از تلخ ترین و مرگبارترین صحنه های تاریخ جنگ یعنی بمباران شیمیایی حلبچه توسط هواپیماهای رژیم بعث عراق می باشد.جنایتی که هیچگاه از دل تاریخ زدوده نخواهد شد.این حمله ددمنشانه که به دستور جنایتکار وحشی و خونخواری بنام صدام انجام گرفت بیش از پیش از ماهیت جنایتکارانه او وهمه حامیانش به ویژه قدرت های غربی پرده برداشت.
پدر و مادر در پی فرزند و فرزند به دنبال پدر و مادر خود بود.یکی پس از دیگری نقش بر زمین می شدند.کودک در آغوش مادر جان می داد و پدر خود را درمانده و ناتوان از کمک به خانواده اش می دید و لاجرم نیز بدون طعمه گازهای خفه کننده و مسموم بمبهای شیمیایی می گشت.بدون تردید اگر از شارون بعنوان قصاب صبرا و شتیلا یاد می کنیم، باید صدام را نیز قصاب مردم حلبچه و خرمال بنامیم.دیری نپایید که پیکرهای بی جان چند هزار انسان بی گناه سوخته و سیاه شد در جای جای خیابان ها و کوچه های حلبچه و خرمال نمایان شد.آه ! چه صحنه های دلخراشی؛.(بای ذنب قتلت)به کدامین گناه کشته شدند؟! چه تلخ است تجسم چشمان غم آلود و وحشت زده دختر بچه سه ساله ای که بر بالای جنازه پدر و مادر خود گریه سر می دهد. چه جانکاه است شنیدن طنین فریاد بغض آلود و سوزناک پدر و مادری که همه جگر گوشه های خود را از دست داده.چه سخت است آوارگی هزاران انسان بی پناه . مصدوم شیمیایی را نظاره کردن.و چگونه می توان حادثه غم انگیز حلبچه را انکار نمود؟!
آری! انکار.چرا که بودند افرادی که درهمان روزهای نخست این فاجعه به دفاع از صدام و رژیمش پرداختند و وقوع این فاجعه را انکار می نمودند.ذیلاً توجه شما خوانندگان عزیز را به تصویر روزنامه "کل العرب(الاحداث) که درآن یکی از افرادی که خود را رهبر حق به جانب کردها معرفی می نمود و درزمان حال هم افراد و گروههایی درصدد تقدس بخشیدن به این فرد هستند تا از این طریق به نان و نامی برسند را جلب می نمائیم که چگونه وجود فاجعه بمباران شیمیایی حلبچه را انکار می نمودند:
نظرات شما عزیزان:
+ نوشته شده در 24 / 12 / 1391برچسب:,
ساعت توسط دابراو
|
|
تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت: