نمایندگی حزب دمکرات کردستان ایران در سلیمانیه،در نامه ای محرمانه و فوری به رهبری حزب،ضمن اعلام اوضاع بحرانی کومله،برخی نام های معترضان را نیز افشاء کرده و از بروز این بحران در کومله،به نوعی ابراز خوشحالی می کنند.

"حزب دمکرات کردستان ایران"

"کمیسیون ارتباطات"

{مقر سلیمانیه}

جناب؛رهبری

ضمن سلامی گرم؛

مشکلات و اختلافات و درگیری های میان کومله انقلابی روز به روز بیشتر می شود و گسترش می یاد.

این در حالی است که نشست اتحاد میان دو جریان کومله انقلابی زحمتکشان کردستان ایران و کومله زحمتکشان کردستان ایران نیز ادامه داشت.

واضح و مبرهن است که بروز و شروع این مشکلات،اختلافات و درگیری های داخلی،به قبل از کنگره شان بر می گردد که در گزارش 7 ماه قبل،بطور مشروح،آن را خدمت تان ارسال کرده ام.

اما اکنون با اخراج 2 نفر از کادرهایشان در خارج کشور این مشکلات و اختلافات،برجسته تر شده و کار به بیانیه صادر کردن و امضاء جمع کردن رسیده است.

واضح و روشن است که من بر این باورم که،این آغازی برای مشکلات میان طیف های کومله است که به شیوه خیلی،آشکار در اطلاعیه ها و درگیری ها میان کاک عبدالله و معترضان قابل دیدن است و با این اوصاف روشن است که به این زودی ها نمی توانند آنها را حل کنند و مشکلاتشان به درازا و به طول خواهد انجامید.

برای اطلاع شما عزیزان متن کامل درخواست هایشان را بنام امضاء کنندگان خدمتتان ارسال می کنم.

"اعلام اعتراض بر علیه محکومیت اخراج دو کادر کومله"

بر اساس خبری که به رسانه ها رسیده و منتشر شده،حق عضویت کومله از رفقا؛

محمد مهتدی و خالد سیادت دو کادر شناخته شده و قدیمی کومله سلب شده و در اطلاعیه ای با امضای رهبری کومله این حکم به اطلاع این دو رفیق رسیده است.

هر چند در حکم کوتاه و چند سطری رهبری،تلاش شده تا توجیهی تشکیلاتی و حقوقی برای این حکم تراشیده شود،اما علنا و آشکارا روشن است که این حکمی سیاسی است و خطاب به موضوعاتی است که از زبان رهبری کومله به عنوان "تبلیغات منفی و تلاش مستمر برای دلسرد کردن و دور کردن اعضای دیگر و برهم زدن اتحاد و یکپارچگی کومله"قلمداد می شود.

مابقی تمام این اتهامات دیگر،بخصوص این بخش دروغ که "تاسف و اندوه" خود را برای صدور این حکم ابراز می دارد،همه وزن شعری هستند و کسی با این نوع جملات و کلمات فریب داده نمی شود!

صدور حکم و اعمال و رفتاری این چنینی،در یک حزب سیاسی،در دوران کنونی،که همه دنیا به سمت گشایش سیاسی حرکت می کنند،کاملا کهنه و قدیمی هستند و ضد دمکراتیکی و سرنگون کننده و نابود کننده است.

این نه تنها سنگین ترین ضرر را به اتحاد و یکپارچگی در این حزب می زند بلکه به این نیز کمک می کند تا فضای داخلی پرتنش تر و آلودتر شود و راه را نیز برای هر قدرت کوچک و بزرگی نیز باز می کند،تا با افکار متفاوت و مخالف،با زبان تهدید و سرکوب رفتار کنند.

بدون شک نباید از الان اجازه به هیچ کس،حزب یا قدرت کوچک یا بزرگی داده شود که حق ابراز نظر و دیدگاه را با هیچ بهانه ای نقض کنند.

این وظیفه همه فعالان و مبارزان سیاسی و روشنفکران است.

رهبری کومله در حالیکه بخاطر ابراز نظرات سیاسی حق عضویت را از 2 نفر از کادرهای شناخته شده کومله می گیرد که براستی و در حقیقت با تلاش و فعالیت این رفتا و افراد دیگر،در حال گفتگو برای اتحاد با بخش دیگری از کومله است.

این حرکت نشان داد که این تلاش اتحاد نیز بیشتر یک حرکت دیپلماسی است تا غم خواری در راستای اتحاد و یکپارچگی کومله.

بازپس گیری حق عضویت از رفقا؛

خالد سیادت و محمد مهتدی،برای زهر چشم گرفتن از کادرها و اعضای دیگر حزب است،برای آنکه کسی انگشتش را به سمت اشتباهات دبیرکل و حلقه کوچک اطرافش نشانه نگیرد.

و همچنین کسی دلایل ناکامی های تا کنون حزب را زیر سوال نبرد!

این مدل از کار حزب،نه تنها بازگشتی به عقب در راستای فرهنگ و اصول مترقی خواهانه و شناخته شده کومله به حساب می آید،بلکه بعنوان نمونه ای زشت از تاریخ حزبی در مبارزه کردها طومار می شود.

ما کسانی که این نامه را امضا کرده ایم،درخواست این را داریم،تا این حکم منحل شود.

و همچنین از این دو رفیق نیز طلب بخشش شود.

و کمیه مرکزی کومله نیز به جای شمشیر و تیر کشیدن به روی تشکیلات و کادرها و اعضای حزبی خود،گسترش دهنده روحیه دوستی و رفاقت باشد.

1-ماجد پاشایی/عضو سابق کمیته مرکزی

2-روفیا رمضانعلی/عضو سابق کمیته مرکزی

3-فرشته گل پرور/عضو سابق کمیته مرکزی

4-جعفر ایلخانی زاده/عضو سابق کمیته مرکزی

5-بدریه توحیدی/عضو سابق کمیته مرکزی

6-محمد شافعی/عضو سابق دفتر سیاسی

7-نجم الدین گل پرور/عضو سابق دفتر سیاسی

8-هدایت قادری/عضو سابق کمیته مرکزی

9-رسول علیدوست/عضو سابق کمیته مرکزی/حاجی تاوانی کادر و پیشمرگ قدیمی کومله

10-کاوه شیخلر/کادر و پیشمرگ قدیمی کومله

11-لقمان فاروقی/کادر حزب

12-آمانج عزیزکندی/کادر و پیشمرگ قدیمی کومله

13-کاکو علیار/کادر حزب

14-کاوه فتاحی/کادر و پیشمرگ قدیمی کومله

15-امین سرخابی/کادر حزب

16-امیر شریفی/کادر و پیشمرگ قدیمی کومله

17-جمشید بهرامی/کادر حزب

18-هیوا سلیمی/کادر و پیشمرگ قدیمی کومله

19-جعفر عابدینی/کادر و پیشمرگ قدیمی کومله

20-کاوه شیخه له/کادر قدیمی و عضو کمیته یوتوبورگ

21-هیمن ایوبی/کادر و پیشمرگ قدیمی کومله

22-یدالله متاپور/کادر و پیشمرگ قدیمی کومله

23-فرشاد مستوفی/کادر قدیمی و مسئول کمیته یوتوبورگ

24-محمد آجیکند/کادر و پیشمرگ قدیمی کومله

25- نسرین رحیمی/کادر قدیمی و عضو کمیته یوتوبورگ

"حزب دمکرات کردستان ایران"

{نمایندگی سلیمانیه/محمد صاحبی}

پس از آنکه بعضی ها برای بیرون راندن کریم پرویزی از ترکیب دفتر سیاسی در آینده خط و نشان کشیدند، کریم پرویزی نیز بیکار ننشسته و موضع گیری هایی را علیه برخی از سران حدکا در محافل عمومی عنوان داشته است. چند وقت پیش کریم در یک محفل خصوص اعلام داشته بود: حسن شرفی 69 سال سن دارد و بنا بر مصوبات حزبی از 70 سالگی بازنشست است و در کنگره آینده باید کنار گذاشته شود. گویا کریم نیم نگاهی به پست جانشینی دبیرکل دارد!

از یک طرف محمدنظیف قادری و کریم پرویزی به شدت از چکو متنفرند و تمامی تلاش خود را برای تخریب او انجام میدهند که البته سابقاً نیز دراین امر موفق بوده اند و با نگاهی به نتایج کنگره قبل و تصاحب پست ها به خوبی به این امر می رسیم چرا که در کنگره قبل،چکو با داشتن 110 رای نتوانست به دفتر سیاسی برود وحال آنکه حمه نظیف با 70 رای و تیمور با 88 رای در ترکیب دفتر سیاسی قرار میگیرند واین در حالیست که اخیراً چکو اعلام کرده که اگر این بار(منظورش کنگره آینده حدکا است)در ترکیب دفتر سیاسی نباشد از حزب کناره گیری کرده وبه اروپا خواهد رفت.

از طرف دیگر چکو در اثر رشد بیماری روانی اش حادثه اخیر تیراندازی در داخل کمپ را به قدری ناشیانه طراحی نموده بود که ساده ترین افراد هم به شباهت این اقدام با اقدامات مشابه چکو در حزب پی برده اند و این به معنی نالایق بودن چکو برای تصدی هرگونه پستی می باشد.

همچنین چکو با عمر غلامعلی نیز درگیر شده است اما دراین مورد شانس تا حدودی-ونه کامل-باچکو همراه است و ان هم به علت عدم میل و رغبت مصطفی هجری به عمر غلامعلی،به دلیل عزیمت خودسرانه چندی پیش عمر ونیروهایش به قندیل می باشد و به همین دلیل هجری،در انتظار فرصتی برای عزل عمر و البته انتصاب لقمان مه فر به جای وی بوده است.البته باید اختلافات چکو با کاوه بهرامی و باند هورامی ها را هم به قضیه چکو اضافه نمود.

با اوصاف فوق چکو در یارگیری ها بسیار تنها مانده است و اگر حمایت جدی هجری نباشد در کنگره آینده حدکا جایگاه او به مخاطره خواهد افتاد.

“کۆمەلە لە نێو خوێندکاران و رۆشنبیرانی ئەو سەردەمەی کوردستانی ئێران، لە تاران و زانستگەکانی دیکە پێک هات، وەڵامدانەوەیەک بوو بە پێویستەیەکی سیاسی و کۆمەڵایەتی ئەو سەردەمە، رۆشنبیران و سیاسیەکان و نوخبەی ئەو سەردەمە، چی دی حیزبە تەقلیدیەکانیان بە وەڵامدەرەوەی پرسی نەتەوەیی کورد و هەروەها وەڵامدەرەوەی کێشە کۆمەلایەتیەکانی ئەو سەردەمە نەبوون”، ” بۆ خۆتان دەزانن کە کوردستانی ئیران حیزبی دێمۆکراتی کوردستانی هەبووە و زۆر پێش ئێمەش هەبووە، دیارە ئەوان خەباتی دوور و درێژیان هەبووە، پەیوەندیان لەگەڵ کۆماری مەهاباد هەبووە، بۆیە مەبەستم جۆرێک بێ رێزی نیە، ئەوانە هەموو جێگای رێزن، بەڵام ئێمە مەمانان لەو سەردەمەدا ویستوومانە رێکخراوێکی نوێخواز و مۆدێرن و سەردەمیانەتر کە رەگ و ریشەی لە نێو شار و چین وێژەکانی دیکەی کۆمەڵگا هەیە دابمەزرێنین”.

ئەوانە قسەی عەبدوڵلا موهتەدی سکرتێری کۆمەلەی شۆرشگێری زەحمەتکێشانی کوردستانی ئێرانە، کە لە بەرنامەیەکی راستەوخۆی کەناڵی رووداو ئەو گوتانەی باسکرد. ئەو لە رێگای سکایپەوە لە لەندەن را گوتی  کە کاتێک کۆمەلە ساز بووە، حیزبەکانی ئەو سەردەم کە تەنها یەک حیزب لە کوردستان دا ئەوکات چالاکی هەبووە تەقلیدی بوون، ئیشارەیەکی ناراستەوخۆ بە حیزبی دێمۆکرات، هەروەها گوتی کۆمەلە لە چینی خوێندەوار و رۆشنبیر پێکهات و ئەوانی تر هەرچەندە خەباتیان دوورو درێژ بوو بەڵام نەیانتوانیبوو کە جێ بگرن.

لە بەشێکی تری دیمانەکەدا موهتەدی کە باس لە کۆماری کوردستان دەکات، ئەو بە کۆماری مەهاباد نێوی دێنێت.لە درێژەی دیمانەکەدا موهتەدی دەلێ کە “رۆژهەڵاتی کوردستان” ناتوانرێ تەرجومە بکرێتەوە بۆ فارسی و ناتوانرێ بگوترێ شرق کوردستان، بۆیە ئێمە کوردستانی ئێران بەکار دەبەین.

موهتەدی ناراستەوخۆ پەلاماری حیزبی دێمۆکرات دا، ئەو پەلامارە لەکاتێک دایە کە کۆمەلەی شۆرشگێری زەحمەتکێشانی کوردستانی ئێران پەیمان نامەی لەگەڵ حیزبی دێمۆکراتی کوردستانی ئیراندا هەیە، ئەو ووتانەی موهتەدی نارەزایەتیەکی زۆری ئەندامانی حیزبی دێمۆکراتی لێکەوتۆتەوە.

سه‌ركرده‌یه‌كی‌ باڵای‌ پارتی‌ كرێكارانی‌ كوردستان، ڕیزه‌كانی‌ ئه‌و پارته‌ی‌ جێهێشتووه‌و په‌كه‌كه‌ش زانیارییه‌كان پشتڕاست ده‌كاته‌وه‌.به‌گوێره‌ی‌ ئه‌و زانیاریانه‌ی‌ ده‌ست NNA كه‌وتوون، (بڕیار گابار) كه‌ به‌مدواییانه‌ بووه‌ ئه‌ندامی‌ دیوانی‌ سه‌رۆكایه‌تی‌ كۆنگره‌ی‌ گه‌ل، له‌قه‌ندیل هه‌ڵاتووه‌و شوێنی‌ نیشته‌جێبوونی‌ ئێستای‌ نازانرێت.به‌رپرسێكی‌ باڵای‌ كه‌جه‌كه‌، وێڕای‌ پشتڕاستكردنه‌وه‌ی‌ ئه‌و هه‌واڵه‌، ئاماژه‌ی‌ به‌وه‌شدا، ماوه‌ی‌ نزیكه‌ی‌ دوو مانگه‌ (بڕیار گابار) هه‌ڵاتووه‌ به‌ڵام به‌رپرسه‌ باڵاكه‌ی‌ كه‌جه‌كه‌ جه‌ختی‌ له‌وه‌كرده‌وه‌، ئه‌وان نایانه‌وێت له‌سه‌ر ئه‌و بابه‌ته‌ هیچی‌ تر بڵێن، جگه‌ له‌پشتڕاستكردنه‌وه‌ی‌ هه‌واڵه‌كه‌.
به‌گوێره‌ی‌ زانیارییه‌كان، (بڕیار گابار) له‌بنه‌ڕه‌تدا خه‌ڵكی‌ شاری‌ (سنه‌)یه‌و له‌دوای‌ ده‌ستگیركردنی‌ (عه‌بدوڵڵا ئۆجه‌لان) له‌ساڵی‌ (1999)دا، په‌یوه‌ندی‌ به‌ڕیزه‌كانی‌ پارتی‌ كرێكارانی‌ كوردستان (په‌كه‌كه‌)وه‌ كردووه‌و بووه‌ته‌ گه‌ریلا.
له‌سه‌ره‌تای‌ ساڵی‌ (2000)یشه‌وه‌ له‌ناو په‌كه‌كه‌دا یه‌كێك بووه‌ له‌دامه‌زرێنه‌رانی‌ پارتی‌ ژیانی‌ ئازادی‌ كوردستان (پژاك)، دواتریش له‌سه‌رجه‌م كۆنگره‌كانی‌ پژاكدا به‌شداریكردووه‌، دواتر له‌ناو پژاكدا بووه‌ته‌ ئه‌ندامی‌ كۆردیناسیۆن‌و ڕۆڵێكی‌ ئه‌كتیڤی‌ هه‌بووه‌ له‌ناو ئه‌و پارته‌دا.
له‌كۆنگره‌ی‌ ساڵی‌ (2010)ی‌ پارتی‌ كرێكارانی‌ كوردستاندا، بڕیار گابار بووه‌ به‌ئه‌ندامی‌ كۆنسه‌ی‌ به‌ڕێوه‌به‌ری‌ كه‌جه‌كه‌و سه‌رپه‌رشتی‌ به‌شی‌ ڕێكخراوه‌ جه‌ماوه‌رییه‌كانی‌ كه‌جه‌كه‌ی‌ كردووه‌.

له‌دوا كۆنگره‌ی‌ پارتی‌ كرێكارانی‌ كوردستانیشدا، گابار بووه‌ به‌ئه‌ندامی‌ دیوانی‌ سه‌رۆكایه‌تی‌ كۆنگره‌ی‌ گه‌ل، كه‌ (ڕه‌مزی‌ كارتاڵ‌) هاوسه‌رۆكیه‌تی‌، ماوه‌ی‌ نزیكه‌ی‌ دوو مانگیشه‌ له‌قه‌ندیل هه‌ڵاتووه‌و تائێستا نازانرێت ڕووی‌ له‌كوێ‌ كردووه‌.

ناکۆکییه‌کانی نێوان لایه‌نه‌ کوردییه‌کانی ئۆپۆزسیۆنی ئێران ده‌گوازرێته‌وه‌ بۆ ناو دانیشتنه‌کانی کۆنگره‌ی نه‌ته‌وه‌یی کورد و سکرتێریحیزبی دیموکراتی کوردستان گومان ده‌خاته‌ سه‌ر په‌که‌که‌ هاوپێوه‌ند به‌ وته‌کانی سکرتێری پژاک که‌ به‌ توندی له‌ دژی لایه‌نه‌که‌ی قسه‌ی کردبوو.

پاش ئه‌وه‌ی عه‌بدولڕه‌حمان حاجی ئه‌حمه‌دی، سکرتێری پارتی ژیانی ئازادی کوردستان (PJAK) له‌ ڕێگای که‌ناڵی ته‌له‌فزیۆنی زمانحاڵی لایه‌نه‌که‌ی له‌ دژی دیموکراته‌کان و کۆمه‌ڵه‌کان به‌ توندی لێدوانی دا، خالید عه‌زیزی، سکرتێری پارتی دیموکراتی کوردستان له‌ کاردانه‌وه‌دا گومانی خسته‌ سه‌ر په‌که‌که‌ که‌ له‌ پشتی ئه‌و لێدوانه‌وه‌‌ ‌بێت. عه‌زیزی که‌ له‌ کۆبوونه‌وه‌یه‌کی ناوخۆی لایه‌نه‌که‌یدا قسه‌ی ده‌کرد، وتی: "ئه‌گه‌ر ئه‌و قسانه‌ی سه‌رۆکی پژاک ته‌نیا به‌رهه‌می که‌ف و کوڵی شه‌خسی خۆی بێ، ئه‌وه‌ ده‌بێ په‌که‌که‌ و پژاک وڵامده‌ر بن، به‌ڵام ئه‌گه‌ر سیاسه‌تی په‌که‌که‌ بێ و به‌ پژاکی بکات، ئه‌وه‌ ئێمه‌ بێده‌نگ نابین." ڕاشیگه‌یاند که‌ "ئه‌وه‌ قه‌زیه‌ی دیموکراته‌ به‌ گشتی و هه‌ر دوو دیموکراته‌که‌ (حدک و حدکا) قسه‌ی له‌سه‌ر ده‌که‌ن و ئه‌گه‌ر پێویست بکات به‌ ڕاشکاوانه‌ به‌ خه‌ڵک ده‌ڵێن که‌ پژاک چ سیغه‌یه‌که‌." سه‌رۆکی پژاک له‌ لێدوانه‌که‌یدا وێڕای پرسیار خستنه‌سه‌ر سیاسه‌ت و کرده‌وه‌کانی دیموکراته‌کان و کۆمه‌ڵه‌کان و به‌ بێ ده‌ستکه‌وت ناوبردنی سیاسه‌ته‌کانی ئه‌وان که‌ "به‌ بێ هۆ به‌کوشتدانی 30 هه‌زار کچ و کوڕی کوردی ئێران" ناوی هێنا، ڕاشیگه‌یاند که‌ ئه‌وه‌ی ئێستا له‌ ناو ئه‌و لایه‌نانه‌دایه‌؛ مه‌سه‌له‌ی به‌رژه‌وه‌ندی تاکه‌که‌سی، کورسی و پاره‌یه‌ و په‌یڕه‌و کردنی سیاسه‌تی سه‌رقاڵ کردنی کوردی ئێران‌. هاوپێوه‌ند به‌ هۆکاری هێرشی ئه‌مدواییه‌ی سه‌رۆکی پژاک بۆ سه‌ر دیکه‌ی لایه‌نه‌ کوردییه‌کانی ئۆپۆزسیۆنی ئێران به‌ تایبه‌ت دیموکراته‌کان، ئاشکرابوو که‌ ئه‌وان له‌ زۆربه‌ی کۆمیسیۆنه‌کانی کۆنگره‌ی نه‌ته‌وه‌یی کورد دژ به‌ سیاسه‌تی پارتی کرێکارانی کوردستان (PKK) بۆ دروستکردنی پارت و ڕێکخراوه‌ بۆ ناوچه‌ کوردنشینه‌کانی وڵاتانی دیکه‌ هه‌ڵوێستیان گرتووه‌ و ئه‌مه‌ش تووڕه‌یی په‌که‌که‌ی به‌دواوه‌ بووه‌ و ده‌یه‌وێ له‌ ڕێگای پژاکه‌وه‌ تۆڵه‌یان لێبکاته‌وه‌. به‌ گوێره‌ی زانیارییه‌کان له‌ کۆمیسیۆنی پڕه‌نسیپه‌ هاوبه‌شه‌کانی کۆنگره‌ی نه‌ته‌وه‌یی کورد، که‌ ده‌گوترێ گه‌ڵاڵه‌که‌ی له‌ لایه‌ن خالیدی عه‌زیزیه‌وه‌ نووسراوه‌، له‌ یه‌کێک له‌ خاڵه‌کانیدا هاتووه‌ که‌ حیزبه‌کانی هیچکام له‌ به‌شه‌کانی کوردستان نابێ ده‌ست له‌ کاروباری به‌شه‌کانی دیکه‌ وه‌ربده‌ن و حیزبی لابه‌لایان بۆ ساز بکه‌ن.

نادر انتصار  | صدام حسین، در یک جلسه ویژه مجلس ملی عراق، با بیان این‌که جمهوری اسلامی ایران همچون رژیم قبلی ـ پادشاهی محمدرضا پهلوی ـ به سیاست حمایت و تحریک سازمان‌دهی شده از «شورش کُردها در داخل عراق اقدام کرده است».(۱)مسأله کردستان را برای توجیه ابطال توافقنامه الجزیره به میان آورد. برخلاف ادعاهای صدام حسین، غیرمحتمل به نظر می‌رسید که جمهوری اسلامی، منابع ضروری یا حمایت سازمان‌دهی شده‌ای را برای تداوم سیاست شاه نسبت به کُردها در برابر عراق دارا باشد ، خصوصاً از لحاظ این واقعیت که جمهوری اسلامی در بحبوبه نبرد با کُردهای خود بود.  اما در واقع، عراق ورق بازی را برگردانده بود و کُردها را در داخل ایران تحریک می‌کرد. بنا به گفته اریک رولو  ـ خبرنگار لوموند، روزنامه پر تیراژ و با نفوذ پاریس ـ در مصاحبه با رهبر حزب دمکرات کردستان ایران ـ (دکتر قاسملو) کشور عراق، منبع اصلی کمک و مساعد خارجی به حزب دمکرات کردستان ایران بود.

دکتر بنی‌صدر، رئیس جمهور تبعیدی ایران در کتاب خود به زبان ایتالیایی به سندهایی به دست آمده از کُردها اشاره دارد که نشان‌دهنده دخالت عراق در تمام اشکال مختلف آشوب کردستان در ایران، بعد از انقلاب ایران است.(٢) گرچه تعیین میزان و وسعت دخالت ایران و عراق در تحریک قیام کُردها در کشورهای همدیگر، قبل از شروع جنگ ایران ـ عراق امری بسیار مشکل به نظر می‌رسد، اما بعد از شروع جنگ، دو طرف اقدامات ویژه‌ای را برای وارد کردن جمعیت‌های کُرد آن دو کشور در جنگ انجام دادند. نخست عراق کارت بازی کُردها را به‌عنوان ابزاری استراتژیک جهت تضعیف ایران به کار برد. هم‌چنین جنگ داخلی بین گروه‌های مختلف کُرد، استفاده از بازی کارت کُردها را برای بغداد آسان‌تر می‌ساخت. برای مثال، اتحادیه میهنی کردستان به رهبری جلال طالبانی با حزب دمکرات کردستان عراق ـ قیاده موقت به رهبری برادران بارزانی ـ ادریس و مسعود ـ درگیر بود. حرب دمکرات کردستان ایران به رهبری دکتر قاسملو «از حزب دمکرات کردستان عراق به رهبری بارزانی نفرت داشت ، زیرا از شاه سلاح پذیرفته بود».(۳) به طور کلی، به خاطر فقدان یک جبهه متحدکُرد و در دو سال اول جنگ ایران و عراق، مؤثر بودن مقاومت کُردها و کارآیی آنان در برابر عراق تضعیف شد.

در ژانویه ۱۹۸۱ هنگامی که حکومت بعث، یک راه تدارکاتی را برای پیشمرگه‌های حزب دمکرات کردستان ایران به رهبری دکتر قاسملو در نزدیکی شهرهای قصر شیرین و نودشه ایجاد می‌کرد، اولین تلاش مؤثر عراق برای استفاده از بازی کارت کُردها، انجام شد. کنترل شهر نودشه، هدف اولیه عراق بود. چون موقعیت استراتژیک این شهر، ایران را از سودای تأسیس جاده ارتباطی تهران ـ بغداد باز داشت. به طور نسبی عراقی‌ها در شکست دادن و متلاشی کردن نیروهای سپاه پاسداران که دارای سلاح سبک و واحدهای نظامی و نیز ارتش منظم ایران ـ مستقر در منطقه ـ موفق بودند. حزب دمکرات کردستان ایران ـ با کمک و مساعدت‌های بغداد ـ یک مقر فرماندهی مهم را در نودشه ایجاد کرد و یک تهاجم سه ماه ـ با عملیات چریکی ـ علیه نیروهای ایرانی انجام داد که با برخی موفقیت‌ها هم همراه بود.(۴

حزب دمکرات کردستان ایران در ابتدای آوریل سال ۱۹۸۱، از جانب اتحادیه میهنی کردستان ـ به رهبری طالبانی ـ و گروه‌های چریکی اپوزیسیون و مخالف ایران ـ مانند مجاهدین خلق و چریک فداییان خلق ـ و مهمات و تسلیحات حزب بعث عراق، مورد حمایت قرار گرفت و پاسداران را به عقب‌نشینی وادار کردند که از شهرهای مهمی در کردستان ایران، مانند سنندج ـ مرکز کردستان و یک مرکز مهم نظامی ـ بیرون بروند.

حزب دمکرات کردستان ایران و طرفدارانش سپس به مهاباد تهاجم نظامی کردند، آنهم حمله‌ای رودررو به شهر مهاباد و ایجاد یک کانون آزاد شده کردستان؛ به همان روش و شیوه‌ای که کُردها ۴۵ سال پیش‌تر در جمهوری ناکام مهاباد، ایجاد کرده بودند. نیروهای ایران در اسرع وقت، موفق به تجدید سازمان‌دهی شدند و یک رشته ضدحملات را علیه حزب دمکرات کردستان ایران انجام دادند. علاوه بر این، در آوریل سال ۱۹۸۲، حمله ایران در شمال، تلفات سنگینی را به نیروهای عراق وارد آوردند و آنان را به عقب‌نشینی از خاک ایران ودار کردند. در نتیجه، هنگامی که نیروهای زمینی ایران تحت فرماندهی سرهنگ صیاد شیرازی، به یک رشته حملات کاملاً موفقیت‌آمیز علیه نیروها و پایگاه‌های حزب دمکرات کردستان ایران را آغاز کردند، شانس و اقبال حزب دمکرات کردستان ایران در ماه مه ۱۹۸۲، سیر نزولی را پیمود.

استراتژی سرهنگ شیرازی در عین حال ساده اما مؤثر بود. وی با چرب‌زبانی و ترغیب و مهربانی، نیروهای دکتر قاسملو را به گسترش و پراکنده ساختن بیش از حد، ترغیب نمود. سپس نیروهای بیش از حد پراکنده شده و دور افتاده را محاصره و ضربه‌ای سخت به آنان وارد ساخت که دیگر هرگز نمی‌توانستند، جبران مافات نمایند. امید ـ کاذب ـ دکتر قاسملو به ایجاد یک منطقه و کانون آزاد شده در کردستان، محو شد و حزب دمکرات کردستان ایران به یک ابزار فرعی یا آلت حاشیه‌ای عراق در جنگ ایران در عراق مبدل شد.(۵) دکتر قاسملو جهت جلوگیری از نابود شدن امیدهایش و نجات بعضی از شانس‌های خود با رئیس جمهور سابق ایران ـ دکتر بنی‌صدر ـ تماس گرفت و از وی دعوت کرد تا در ایجاد یک حکومت موازی، جهت سرنگون ساختن حکومت روحانیون حاکم در تهران به او بپیوندد. دکتر قاسملو به دکتر بنی‌صدر اطمینان داد که هدف جنبش وی «خودمختاری برای کردستان و دمکراسی برای ایران» است. دکتر بنی‌صدر با بیم از این‌که دکتر قاسملو انگیزه‌های جدایی‌طلبانه را در ذهن پرورش می‌دهد اما اکنون آن را مخفی ساخته است، هرگز دعوت وی را نپذیرفت.

حکومت جمهوری اسلامی، بعد از کنترل احزاب کُرد تجزیه‌طلب خود و بیرون راندن نیروهای عراقی از کردستان ایران، به استفاده از بازی کارت کُردها پرداختند. ایرانیان در مقایسه با عراقی‌ها در بهره‌برداری از منابع کُردهای خودشان و استثمار سرمایه‌درای آنان در طول جنگ ایران ـ عراق بسیار مؤفق‌تر از عراقی‌ها بودند.

جمهوری اسلامی نه تنها حمایت حزب دمکرات کردستان عراق به رهبری مسعود و ادریس بارزانی را ـ در ۱۹۸۳ ـ به دست آورد، بلکه هم‌چنین موفق به جلب حمایت اتحادیه میهنی کردستان به رهبری جلال طالبانی ـ با این وجود که زمانی مارکسیست بودند ـ و تشکل یک جبهه کردستان متحد علیه رژیم عراق، شد. در سال ۱۹۸۷، طالبانی به طور غیرمنتظره در پاسخ به درخواست اسلامی، واکنش مثبتی نشان داد.(۶) همچنان‌که بیم رژیم عراق از چشم‌انداز وجود یک جبهه بالقوه بی‌ثبات کننده ـ کُرد و ایران ـ در شمال این کشور فزونی می‌یافت. طبق گزارشات، صدام حسین تلاش‌هایی در جهت انجام مذاکرات مجدد و محرمانه با کُردها انجام داد.(٧

هر چند که رژیم عراق در پی ایجاد یک سازش موقت با گروه‌های کُرد خود بود، اما از جانب آنکارا برای متوقف ساختن فعالیت کُردها در امتداد مناطق مرزی با ترکیه، تحت فشار شدید قرار گرفت. ترکیه ادعا داشت که از مناطق مرزی تحت کنترل حزب دمکرات کردستان عراق ـ مسعود و ادریس بارزانی ـ به‌عنوان پایگاه اصلی حملات ضدترک، توسط کُردها استفاده می‌شود. هم‌چنین حکومت ترکیه، کُردهاهی عراقی را به خاطر آشفتگی و آشوب‌های مهمی که در سراسر جنوب شرق ترکیه رخ می‌دهد، مقصر می‌دانست. طبق اخبار متفاوت در فاصله سال‌های ۸۲-۱۹۸۱، هشتاد هزار نفر کُرد ـ و بیش از ٢ هزار نفر در۱۹۸۳ ـ در ترکیه دستگیر شدند.(٨

چون نفت عراق از طریق خط لوله‌ای که میادین نفتی کرکوک را به ساحل مدیترانه متصل می‌ساخت، صادر می‌شد. حکومت بعث توانایی کامل دور نگه داشتن ترکیه و به خطر انداختن شریان حیاتی‌اش را نداشت. در نتیجه، عراقی‌ها تسلیم فشارهای ترکیه شدند و در آوریل سال ۱۹۸۳، توافقنامه‌ای را در زمینه اقدامات امنیتی امضا کردند که به نیروهای ترکیه اجازه می‌داد تعقیب چریک‌های کُرد به خاک عراق وارد شوند. در ماه مه ۱۹۸۳، چریک‌های کُرد در پایگاه‌های عراق، به داخل ترکیه عبور کردند و چندین سرباز ترک را از پای درآوردند. ترک‌ها به توافقنامه امنیتی تعقیب چریک‌های کُرد، که در ماه آوریل منعقد شده بود، اشاره کردند و هزاران نفر از نیروهای آنان در یک مأموریت تنفتیش و تخریب به کردستان عراق وارد شدند که در نهایت منجر به دستگیری صدها پیش‌مرگه کُرد و حتی رهبران آنان شد. بسیاری از کُردهای دستگیر شده به بغداد تحویل داده شد که در فوراً اعدام و یا به مجازات‌هایی مانند حبس طولانی مدت، محکوم شدند.(٩) در تابستان ۱۹۸۳، یک جنگ مشترک عراق و ترکیه علیه کُردها شروع شد. کُردها، خصوصاً حزب دمکرات کردستان عراق (بارزانی)، به اتحاد با ایران برای مقابله با این تهدید جدید نیاز مبرم داشتند.

1- Ramazani, Revolutionry Iran, 60-61.
2- Abol Hassan Bani – Sadr, My Turn to Speak: Iran, the Revolution & Secret Deals with the U.S. (New York: Brassey’s [US], 1991). 69.
3- Edgar O’Balance, “The Kurdish Factor in the Gulf War”, Military Review 61, No. 6 (June 1981): 18.
4- Entessar, “The Kurdish Mosaic”, 95, and Edgar O’balance, The Gulf War (London: Brassey’s Defence Publishers, 1988), 133-134.
5- O’Balance, The Gulf War, 132-136.
6- Entessar, “The Kurdish Mosaic”, 96, and Christian Science Monitor, May 26, 1987.
7- Frederick W. Axelgard, A New Iraq?: The Gulf War and Implications for U.S. Policy, Washington Papers 133 (New York: Praeger Publishers, 1988), 31.
8- New York Times, June 30, 1982, and Mordechai Nisan, Minorities in the Middle East: A History of Struggle and Self-Expression (Jefferson, Nc.: McFarland, 1991), 41.
9- O’Ballance, The Bulf War, 137. See also, Nisan, Minorities in the Middle East, 43. For details of Iraqi-Turkish cooperaton on the Kurdish problem during the Iran-Iraq War, see Robins, Turkey, 58-64, and Bolukbasi, “Ankara, Damascus, Baghdad”, 23-28.

* منبع: کتاب سیاست کردها در خاورمیانه، نادر انتصار

http://www.diarunadiar.com/NewsDetail.aspx?itemid=480

سرنوشت پژاک بعد از پ.ک.ک، موضوع داغ و جدید درون تشکیلاتی این روزهای این گروهک تروریستی می‌باشد می باشد.

پژاک بار دیگر اعضای باقیمانده‌ خود را در مقرّ اصلی این فرقه در قندیل جمع می‌کند و جلسات و نشست‌ها معمولاً از فرمول‌های تکراری و فرقه‌ای که بر اساس تراوشات فکری عبدالله اوجالان (سرکرده‌ی زندانی این فرقه در جزیره‌ی امرالی) شروع و تا پایان جلسات تکرار می‌شود.
گروهک تروریستی پژاک در سال جدید و در فصل بهار قصد بیداری از خواب زمستانی را ندارد، چراکه پ‌.ک‌.ک در جریان پروسه‌ی آتش‌بس، عقب‌نشینی و نهایتاً خلع سلاح شدن قرار دارد و این موضوع از همان ابتدای پروسه که چند ماه قبل شروع شده، کاملاً فکر اعضا و حتی سرکردگان پژاک را به خود مشغول کرده است.
پژاک که از همان ابتدای تأسیس خود را آلترناتیو دیگر احزاب و گروههای سیاسی در ایران معرفی کرده است، حال باید بدنبال آلترناتیوی برای خود باشد، چون با اتمام پروسه‌ مذکور(پروسه‌ موسوم به امرالی) و خلع سلاح شدن پ‌ک‌ک، این فرقه در شرایط بی‌پناه و بی‌خانمان در ارتفاعات و دره‌های قندیل باقی خواهد ماند. فضای محیط کنونی در پژاک و روحیه‌ی اعضای آن، کاملاً ناپایدار و مملو از شک و تردید است. چراکه اعضای این فرقه هنوز هم قادر به یافتن جوال سؤال ریشه‌ای خود نیستند. اعضای این فرقه و حتی سرکردگان آن هنوز هم نمی‌دانند که بعد از پ‌ک‌ک چکار باید بکنند؟ از کجا و چگونه حمایت و تغذیه شوند؟
بسیاری از اعضای این فرقه همین که فهمیدند ابزار دست اعضای ترکیه‌ای پ.‌ک.‌ک شده‌اند و پژاک نیز تنها بدین منظور تأسیس شده تا در راستای خدمت به آنها تلاش کند تا آنها به آرزوها و اهداف شخصی و گروهی خود برسند، از این فرقه جدا و بدنبال سرنوشت خود رفتند. اما برخی از این اعضا هنوز هم تحت تأثیر ترفندهای ایدئولوژیک پ.‌ک.‌ک، به رسالت بیگاری و خوش‌خدمتی خود ادامه می‌دهند. حالا هم که بحث خلع سلاح پ.‌ک‌.ک بحث داغ رسانه‌ها و اعضای این فرقه‌ها شده، اعضای و سرکردگان پژاک هم هرکدام بدنبال راهی برای نجات از این وضعیت هستند.
پژاک یا باید با تمام قوا تلاش کند که پروسه‌ صلح و آشتی در ترکیه به نتیجه نرسد، یا اینکه بدنبال یافتن آلترناتیوی باشد که بدون پ‌.ک‌.ک به ادامه‌ی زندگی کوه‌نشینی خود ادامه دهد، که البته این مورد تاحدودی غیرممکن است، چراکه پژاک هرچه دارد از پ‌ک‌ک دارد و پژاک بدون پ.‌ک‌.ک هیچ معنا و مفهومی ندارد. البته راههای دیگری همچون بازگشت به زندگی عادی در جامعه، اردوگاه‌نشینی در مناطق تحت امر حکومت اقلیم و یا ملحق شدن به دیگر احزاب و گروههای اردوگاه‌نشین است که آنها هم از خیلی وقت قبل اعلام کرده‌اند که نه تنها به آنها اجازه نخواهند داد در اردوگاه‌های آنها به زندگی یکجانشینی ادامه دهند، بلکه انتقام ترور غیرنظامیان را نیز از آنها خواهند گرفت.

درمراسمی که گویا به مناسبت تاسیس پژاک در کوهستانهای قندیل برگزار شده تنها سه گروه از شبه احزاب کردستان ایران شرکت داشته اند.(کومله سازمان کردستان ایران حزب کمونیست ایران - حزب آزادی کردستان -کومله زحمتکشان کردستان)

البته شایان ذکر است که این برای اولین بارنیست که تمامی احزاب(بهتر است بگوئیم شبه احزاب)کردستان ایران در مراسمات پژاک شرکت نمیکنند و یا اگر شرکت هم داشته باشند شرکتی اینگونه داشته اندو این گویای این مطلب است که علت اصلی عدم شرکت این گروهها در مراسمات همدیگر بمناسبتهای متفاوت؛"رئیس ورهبرخود خوانده کردستان از جانب هریک ازاین گروههاست"یعنی درواقع هرکدام از این شبه احزاب و گروهها خودبه تنهایی داعیه رهبری تمامی کردستان ایران و گاهاً همه کردستانات را در سردارند و هرکدام به شیوه های مختلف دربرنامه های خود به این واقعیت پرداخته اند.

وجود چنین بی اعتمادی و عدم مقبولیت این گروهها در میان خودشان سابقه ای طولانی دارد واصلی ترین آن شاید انشعابات درون حزبی بوده که در سالهای اخیر هرکدام از این احزاب را به گروههای کوچک و دسته های متفاوت والبته تغییراندکی در تفکرات و روشهای سیاسی آنها تبدیل کرده است و دراین میان هم شایع ترین اختلاف و به تعبیری بزرگترین نماد پوچ و بی ارزش بودن این انشعابات در همین عدم تغییر روشها و حتی عدم تغییر نام سابقشان برروی گروه جدیدمی باشد واین اعمال صرفاً در راستای فریب افکار عمومی صورت پذرفته است.حال پژاک را میتوان بعنوان سمبل این همه عدم مقبولیت و بی اعتمادی درونی شبه احزاب کردی دانست که هرازچندگاهی به شیوه های مختلف نمایان میشود هرروز بهتر و بیشتر از دیروز چهره واقعی سرکردگان این شبه احزاب-که هرکدام فکر رهبری مردم کردستان و مدافع حقوق مردم بودن را درسر دارند-آشکار می سازد.اما زهی خیال باطل! مردم کردستان در حوادث و مناسبتهای مختلف به فراخوانهای این حضرات پاسخی آنچنان منفی وشایان بحث داده اند که قلمها از ذکر آن عاجز است.باشد که روزی روزگاری این حضرات چشمانشان را به واقعیات باز کنند و در کتمان همیشگی واقعیت دست و پا نزنند.