غنی بلوریان ازرهبران و موسسان حزب دمکرات کردستان میباشدکه بیش ازنیم قرن(شصت سال) فعالیت سیاسی رادر کارنامه خویش بهمراه داشته وحدود بیست و پنج سال ازدوران جوانی اش را در زندان گذرانده است.مامه غنی متولدسال1303 شهرستان مهاباد است که سرانجام پس از سختی های فراوان(که گوشه هایی ازاین سختی ها را درکتاب ئاله کوک ذکرکرده است)درسن86سالگی ودرشهرآلنسباخ، آلمان درگذشت"مردی که نزدیک به ۵۰ سال پیش، حکم اعدام وی به درخواست شخصیت هایی چون ژنرال دوگل، آندره مالرو، احمد سوکارنو و جمال عبدالناصر به زندان ابد تخفیف یافت."

کتاب ئاله کوک که خاطرات غنی بلوریان رادربرگرفته است را به جرات میتوان یکی ازبهترین کتابهایی دانست که سیاستمداران به بیان خاطرات گذشته خود پرداخته اند.چراکه مامه غنی دراین کتاب "اشتباهات واعمال نادرست تشکل های سیاسی کورد وایرانی راافشا میکند،در برابر اشخاص فرصت طلب و سودجو می ایستد ومبارزین فداکار و حقیقی ملتش را به مردم می شناساند وبا شجاعت انگشت روی تمامی اشتباهات خودی میگذارد و به مردم اعلام میکند."

دراینجا هدف و مقصود ما از بیان گوشه هایی از کتاب خاطرات مامه غنی چیزی نیست بجزاینکه "مبارزین امروز و جوانان آینده ملتمان از رویدادهای تاریخی ملتمان مطلع باشند و شخصیت های مبارز خود را به درستی بشناسند و میزان ازخودگذشتگی ومقاومت آنها روشن شود.

خود مامه غنی در مقدمه کتابشان درضرورت نوشتن چنین کتابی اینچنین مینویسد:"درنظرنداشتم زندگی سیاسی خود رابنویسم...ولی وقتی چشمم به نوشته های تعداد از سیاسی کاران خودی افتاد دیدم آنها در نوشته های شان به نام «نیم قرن...پنجاه سال...وخاطرات» چگونگی تاسیس حزب دمکرات را پس از سقوط جمهوری کردستان درسال 1325/1946،عمداً از قلم انداخته اند تا مسیر مبارزین حزب را منحرف سازند وهمچنین بر رویدادهای بسیار مهم پس از سال 1357/1979 انقلاب ایران،کودکانه سرپوش گذاشته اند تا اشتباهات خود را بپوشانند،تصمیم گرفتم«ئاله کوک» رابنویسم وحقایق را روشن سازم وانحرافات را افشا نمایم."

به اطلاع خوانندگان عزیز میرساند که بزودی گوشه هایی بسیار جالب ازتاریخ مبارزه ملتمان را که کسانی در صدد حذف آن از ذهنها بوده اند ولی مامه غنی آنها را افشا کرد را برای همگان بازگو می نمائیم پس با ما همراه باشید

شاید جوانان امروز کرد کمتر با واقعیاتی که ۳۰ سال پیش در مناطق کردنشین اتفاق افتاده آشنا باشند. در این نوشتار سعی نداریم به بررسی ابعاد مختلف شخصیت قاسملو و یا عملکرد حزب دمکرات(حدک-حدکا) بپردازیم. اما ذکر مصادیقی از آن برای تأمل بیشتر، خالی از لطف نیست
به راستی قاسلمو که بود؟ یک قدرت کاریزماتیک؟یا یک قربانی که خیلی ها به اسم و رسم مرده بودن آن نیاز داشتند، چراکه می خواستند سال ها آن را علم کنند؟ وهزاران سوال دیگر
حزب دمکرات آن گروهی بود که فردای ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ به سرکردگی قاسملو سلاح در دست گرفت، با سلاح سکولاریسم ادعای نوعی خودمختاری سکولاریستی نموده و سال های سال همراه با ارتش بعث عراق علاوه بر نا امن ساختن مناطق غرب ایران ، بسیاری از جوانان این مرز و بوم را در جنگ با ایران و حزب کومله به خاک و خون کشیده و امکان هرگونه آزاد اندیشی و به خودامدن جمعی ازکردهای سرگردان را سلب نموده است. این اقدامات جدای از پرونده مزدوری آنها برای رژیم بعث است.
قاسملو بنا بر دست نوشته های اطرافیان و دوستان نزدیکش،در ظاهر فردی آرام و دارای اخلاقی ملایم و در برخوردها شوخ و بذله گو بوده و کمتر اتفاق می افتاده که وی عصبانی شود.خودخواهی، پول پرستی، علاقه به خوردنیها و نوشیدنیها از دیگر خصوصیات وی است اما بسیار کینه توز بوده به طوری که خوبیها را به زودی فراموش و بدی ها را در حق خود هیچ گاه فراموش نمی کرده است. یکی از افراد جدا شده از حزب در کنگره چهارم در این خصوص می گوید:"او علاقمند به فرهنگ لاابالی غرب بود و تلاش زیادی برای ترویج آن در حزب می نمود. هیچ گاه هیچ کس نگفت قاسملو در زمانی که فعالیتهای حزب رو به رکود بود، ما را به ساواک فروخت. خود آقایان هم می دانند، اما اصولاً پس از انقلاب شخصیتی جز قاسملو برای اتحاد کردستان نداشتیم و نمی بایست وجهه ایشان را در آن مقطع حساس تخریب می کردیم.! اما بعدها خودمان هم به اشتباه باورمان شد که ایشان انسان فرهیخته ای هستند."
هیچ گاه هیچ کس در زندگی نامه قاسملو به دوران قبل از حزب و فعالیت های او در آن زمان نپرداخته است. اینکه وی از سال ۱۳۲۳ با طرفداران احمد کسروی تحت پوشش حزب جوانان توده فعالیت می کرده و یا اینکه در ۲۴ خرداد ۱۳۲۴ به عضویت سازمان حزب توده (وابسته به شوروی سابق) در می آید. در سال ۱۳۳۱ در کمیته شماره ۱ حزب توده مشغول به فعالیت می شود. در سال ۱۳۳۲ کمیته حزب توده در مهاباد را راه اندازی نموده و در سال ۱۳۳۵ (به دلیل انتشار اعلامیه به نام حزب دمکرات و کنار زدن فعالیت های توده ای) روز دوشنبه ۱۳ اسفند ۱۳۳۵ در سر قرار ساواک دستگیر می شودکه در واقع این دستگیری بهانه ای برای عمق بخشیدن به همکاری با ساواک بوده است. ایشان پس از صحبت های چند تن از مسئولین ساواک و آموزش های لازم بکارگیری، پس از سه روز آزادمی شود، مشروط بر آنکه با ساواک در خصوص فعالیت های حزبی گروه های کردی، همکاری داشته باشد.
قاسملو که به نوعی نگران لو رفتن وجهه اش نزد احزاب کرد عراقی و جریانات کرد ایرانی در آن زمان بود سعی می کند به بهانه تحصیل از کشور خارج شود. اما پس از کودتای عراق، فضا را مهیا دیده و با بودجه سازمان امنیت عراق شروع به تشکیل جریانی موازی بر علیه کردهای آنجا می کند که در نهایت منجر به درگیری های او با عبداله اسحاقی (دبیرکل وقت حزب دمکرات کردستان ایران) می شود و در آنجاست که اسحاقی این جمله تاریخی را به قاسملو گفته و بخشی از واقعیات را آشکار می سازد:"تو تا به حال ما را دنباله روی حزب توده کرده بودی و با ساواک هم همکاری داشتی و کل سازمان ما را در ایران به دست پلیس دادی ! حالا هم در عراق با امنیتی ها زد و بند داری و… ”
در سال ۱۳۴۳ هجری شمسی در کنگره دوم حزب دمکرات، بنا بر پیشنهاد احمد توفیق (عبداله اسحاقی)، قاسملو به دلیل خیانت به حزب، همکاری با ساواک و لو دادن بسیاری از اعضای حزب، فساد مالی و ربودن دو فقره پول از گروه اخراج می شود.

 دیکتاتوری قاسملو آن قدر زیرکانه و گسترده بود که حتی خود آقایان و حضرات کنونی هم شاهد آن بودند که در کنگره ۶ نیز علی رغم آنکه حسن رستگار بیشترین آراء را آورد، مجدداً قاسملو رئیس شد. و مشی سوسیال دمکراسی را علی رغم مخالفت خیلی ها برگزید و تغییر جهت داد!
من نمی دانم چرا هر دفعه انتخابات می شد به کس دیگری رأی می دادند اما قاسملو دبیر کل می شد، اصلاً در کنگره های حزب حتی یکبار این آقا رأی نیاورد اما نمی دانم چه قدرتی داشت که هردفعه دبیر کل می شد. هر دفعه هم مخالفینی داشته که انشعاب می کردند اما باز ما درس نمی گرفتیم. حتی ملا حسن رستگار در کنگره ۸ که جدا شد، مجدداً درس نگرفتند. اصلاً بنای این انشعابات، نفاق ها ، دودستگی ها و خودراییها را قاسملو در حزب کاشت.